HERSTELT BURGERBERAAD KLIMAAT ONZE DEMOCRATIE

Nu is het aan ons, is de titel van het boek, ook wel pamflet van Eva Roovers, waarin zij een stevig pleidooi houdt voor een Burgerberaad klimaat. De problemen van onze omgang met de aarde en het klimaat zijn zo urgent en van ons allemaal, dat de huidige politiek tekortschiet. De aarde als ons voertuig is ernstig kapot en het besturingssysteem, de democratie werkt niet.

Sjef Welling (redactielid Filosofisch Café Arnhem) zal dit boek en vooral het burgerberaad inleiden. Daarin zal hij het bespreken tegen de achtergrond van politieke filosofie en  het tegenover twee kritische posities over Burgerberaad plaatsen.
Vervolgens zal na de pauze een dialoog over deze inleiding plaatsvinden. Waarna uiteindelijk overeenkomstig de werkwijze van het Burgerberaad over het Burgerberaad gestemd zal gaan worden.

Locatie : boeksalon Hijman Ongerijmd
Datum  : 15 november 2022
Tijdstip: 19.30 inloop
19.45 uur start
22.00 uur slot

Optimistische Woede – een Fixdit-manifest

In het schrijverscollectief Fixdit verontwaardigen elf vrouwelijke schrijvers zich over de ongelijke positie van vrouwen in de letteren; mannen domineren de leeslijsten en veel mensen geven toe nauwelijks vrouwen te lezen. Vanuit bondgenootschap strijden ze voor verandering, in de literaire wereld én in de canon. Schrijvers Annelies Verbeke en Jannah Loontjes presenteren het manifest en hun bijdrages. Woedend, strijdvaardig, en vooral: optimistisch.

Datum: woensdag 16 november

Tijd: 19:30

Toegang: Gratis

Aanmelden: reserveren@hijmanongerijmd.nl

Boekpresentatie: Peter Bierhaus zijn roman Rotzak.

OVER DE ROMAN Robbie de hoofdpersoon uit de roman Rotzak, is een schoffie dat opgroeit in de jaren ’60 in een doodsaaie nieuwbouwwijk in Arnhem. Zijn vader noemt hem ‘een rotzak’. Robbie gaat zich ernaar gedragen. Na een treurige jeugd vol geweld verhuist hij naar Amsterdam om te gaan schrijven voor Panorama. Ook komt hij in de drugshandel terecht. Robbie wordt een uitstekende bokser die maar al te graag klappen uitdeelt. Hij leidt een turbulent leven met veel drank en seks. Het kost hem vele jaren voor hij de ware vindt. In de eerste dertig jaren van zijn leven is eigenlijk zijn enige ware liefde de stad waar hij geboren is: Arnhem.

‘Alleen onaangepaste koekwausen vind ik tof. De rest interesseert me geen reet.’

Rotzak is een ruige coming of age-roman, geschreven in compromisloze straattaal. De klappen die hoofdpersoon Robbie krijgt, komen ongenadig hard binnen. Hij leidt een leven vol onrust, eenzaamheid en agressie. Robbie kan het nergens vinden. Behalve in drank, kickboksen en zijn favoriete voetbalclub Vitesse. Rotzak speelt zich af in Arnhem, Amsterdam, Londen en Parijs. De korte scènes doen denken aan rauwe Engelse films over losers die doel noch richting hebben in hun leven. Op de achtergrond komt het landelijke nieuws en het wereldnieuws voorbij: de Nieuwmarktrellen, de opkomst van de punk, de migrantencrisis, de Molukse kwestie, de oorlogen in Afghanistan en Oekraïne, de klimaatcrisis, COVID-19.

PETER BIERHAUS (Arnhem, 1956) studeerde Nederlandse taal- en letterkunde en begon met schrijven bij Panorama. Daarna werkte hij bij andere bladen en magazines. Langzaam maar zeker vond hij zijn eigen vrijgevochten schrijfstijl. Net als zijn hoofdpersoon Robbie heeft Bierhaus veel met boksen. Hard trainen en nu en dan een partijtje. Ook dat lijkt de lezer terug te kunnen vinden in de manier waarop de auteur zijn zinnen opbouwt. Snelle, korte combinaties die hij afmaakt met een flinke opstoot. Mooischrijverij, literatuurderig doen, het is hem volkomen vreemd. Zijn schrijvende helden zijn Charles Bukowski, Alan Sillitoe en F.X. Toole. De zelfkant is de wereld waarover Bierhaus schrijft. Rotzak is zijn eerste roman.

Zaterdag 19 november
17:00 inloop, 17:30 start
Gratis

In gesprek met twee jonge schrijvers, Hanan Faour die debuteerde met Schervenstad, en Jante Wortel, van wie onlangs het debuut Weerlicht verscheen. Wat betekent het om je entree te maken in de literaire wereld? Hoe ga je om met de recensies, en op welke manier praat je over je boek met lezers en interviewers.

In de graphic novel Naar Texas en terug neemt een vader zijn adolescente zoon mee op reis als een moderne ‘rite de passage’: Jeroen, de vader, besluit dat het tijd is zijn zoon te begeleiden naar volwassenheid. Boris is gestrand in het onderwijs en gaat al drie jaar niet naar school. Hij ligt vooral op zijn bed met zijn telefoon en kijkt zijn favoriete Netflix-films en -series, telkens opnieuw. Na Verdun en het Westelijk front, reizen ze in 2016 af naar Texas om er de presidentsverkiezingen te volgen. Jeroen is degene die aanvankelijk een getekend en geschreven verslag van hun wederwaardigheden maakt, maar wanneer Boris zich daarin mengt en zijn kant van het verhaal gaat vertellen, ontstaat er een interessante dialoog vanwege Boris’ andere kijk op de werkelijkheid; informatie die via de zintuigen binnenkomt verwerkt hij op een radicaal andere wijze.

Een andere kijk op schoonheid: weg met de tirannie van de eeuwige jeugd!

Donderdag 1 december is Liesbeth Woertman onze gast, schrijver van Wie ben ik als niemand kijkt?

Wie ben ik als niemand kijkt? gaat over de rol van schoonheid en identiteit in het leven van vrouwen boven de veertig. Een van de dingen die vrouwen vanaf deze leeftijd vaak zeggen is ‘dat mannen steeds minder kijken’. Het verdwijnen van de male gaze opent nieuwe deuren en breekt oude concepten. Het geeft ruimte voor verwondering maar ook voor verdriet en verlies.

In dit nieuwe boek probeert Liesbeth Woertman de fictie van het zelf en de rol van het vrouwenlichaam in de oudere levensfasen te doordenken.

‘Dit boek nodigt je uit om je kijk op schoonheid en identiteit te onderzoeken. In de wereld je bijdrage leveren én je innerlijke wereld serieus nemen is wat mij betreft het doel van de derde levensfase. Omgaan met verdriet en verlies en leren genieten van je wijsheid, authenticiteit en waardigheid. Je lichaam meer gaan bewonen en minder objectiveren, minder kijken en meer voelen.’

Een fragment:

Als we goed voor ons lichaam hebben gezorgd, geeft dat allerlei voordelen op het gebied van gezondheid, maar ook meer tevredenheid over onszelf en de relaties met anderen. Wel is het een feit dat er dierbaren zijn overleden, relaties verbroken en dromen vervlogen. Hebben we ook in deze leeftijdsfase de warme blik nodig van andere mensen? Ik vermoed van wel. Als we een warme blik naar onszelf zouden kunnen richten, is er ook al heel wat gewonnen. En wat betekent het om ‘ouder’ te zijn, en wat is eigenlijk oud? Ik vind het een hele stap om mezelf een oudere vrouw te noemen, maar ik wil er ook niet aan meedoen om me jong te blijven noemen of leeftijdsloos. Ik ben het hartgrondig eens met Ad Bergsma, psycholoog en schrijver, die schreef dat altijd jong willen blijven een vorm van stagnatie is. De oudere vrouwen die ik ken en die mij tot voorbeeld zijn, vind ik prachtig. Zij hebben zich tot op hoge leeftijd ontwikkeld. Ik houd me aan hen vast, maar in de beeldvorming over oudere vrouwen is er nog een lange weg te gaan.

Prof.dr. Liesbeth Woertman (1954) is hoogleraar psychologie aan de Universiteit Utrecht. Zij promoveerde in 1994 op het onderwerp lichaamsbeelden. Eerder publiceerde zij onder meer Je bent al mooi.

Donderdag 1 december
Aanvang: 19.30 uur
Toegang: gratis
Reserveren: reserveren@hijmanongerijmd.nl