Tekst achterflap

Ik kan het niet of nauwelijks geloven dat na een nacht waarin ik ben verdronken de dag als altijd weer begint te ronken. Een gouden zon brandt langzaam, langzaamaan weer leven in het dagelijks bestaan. Ze zijn onverbiddelijk, de sonnetten van Robin Veen. Hard als aarde, zacht als water, razend knap van taal. Zijn gedichten getuigen van een vergeefs verlangen. Ze geven je klappen op je donder (waar die ook zit) en aaien je ziel (als je die hebt). En af en toe moet je nog lachen ook. Hoe kan een dichter tegelijkertijd zo genadeloos en troostrijk zijn? Een enkeling begrijpt hoe mooi dat is. Het volk ziet dichters echter als gespuis dat meer dan rijp is voor het gekkenhuis.

Biografie

Robin Veen (Den Haag, 1953) schreef in 2006 zijn eerste gedicht. Jarenlang bewoog hij zich in de wereld van de poetry slam en won hij daar regelmatig jury- en publieksprijzen. In 2015 sloot hij zijn periode van poëzie-op-het-podium af en richtte zich meer en meer op poëzie-op-papier. Als vakman met aandacht voor de muzikaliteit van taal heeft hij een voorliefde voor het vormvaste sonnet. Dat bleef niet onopgemerkt. Bij tal van dichtwedstrijden sleepte hij de ene nominatie na de andere prijs in de wacht. Maar schrijven lukt inmiddels niet meer. Twee herseninfarcten maakten een einde aan zijn dichterschap. Gelukkig zijn de sonnetten in deze bundel het bewijs dat zijn stem-op-papier leeft en blijft leven.

Details