Tekst achterflap

Volgens zijn bewonderaars had de begaafde Jotie T’Hooft (1956-1977) halfweg de jaren zeventig alles om uit te groeien tot een groot dichter. ‘Als Hugo Claus de keizer is, is Jotie T'Hooft de prins,’ verklaarde Julien Weverbergh (uitgever Manteau) toen T’Hooft voor zijn dichtbundel Junkieverdriet de Reina Prinsen Geerligsprijs kreeg.
Veertig jaar na het overlijden van Jotie T’Hooft is er eindelijk weer een fraaie heruitgave van deze iconische bundel, die sinds begin jaren tachtig niet meer in zijn oorspronkelijke vorm herdrukt was.

Daar ik een vermorzeld mens ben, liefste
Leg ik me behoedzaam neder
En tracht in het gebied dat ik verken
Geen sporen na te laten.

Biografie

Jotie T’Hooft (geb. als Johan Geeraard Adriaan T’Hooft, 1956-1977) was een Belgisch neoromantisch dichter en schrijver. Na een exuberant maar zeer kort leven pleegde hij op zijn eenentwintigste zelfmoord. Maar Jotie T’Hooft leeft voort: in zijn poëzie. Na zijn dood verschenen nog gedichten, een bundeling van prozateksten en al snel ook de Verzamelde gedichten en het Verzameld proza. Zowel zijn poëzie als zijn extravagante levenswandel maakt van deze jonggestorven dichter een haast mythische figuur in de poëzie.

Details